عقد ضمان (Guaranty – security) از اصطلاحات بکار رفته در علم حقوق بوده و به معنای تعهد بودن شیء برعهده دیگری و برعهده گرفتن آن است. از اوصاف ضمان می‌توان به عهدی بودن، رضایی و سبب انتقال دین بودن، معوض بودن، تبعی بودن، مسامحه بودن و لازم بودن اشاره کرد. التزام در ضمان ناشی از قرارداد و یا به حکم قانون بوده و به این اعتبار ضمان بر ۲ نوع تقسیم می‌شود؛ ضمان عقدی و ضمان قهری. قسم دیگر ضمان، ضمان معاوضی است که آن هم ناشی از عقد می‌باشد؛ اما بر خلا‌ف ضمان عقدی، اثر مستقیم عقد نیست.
در صورت جهل مضمون‌له به اعسار ضامن، تخلف از مقررات عقد و شرط حق فسخ نسبت به دین مضمون‌به می‌توان عقد ضمان را فسخ نمود.
