تجدید ارزیابی دارایی‌ها فرآیندی است که در آن ارزش ثبت‌شده دارایی‌های ثابت مشهود یا نامشهود در دفاتر مالی با ارزش منصفانه روز (بر اساس قیمت بازار یا ارزیابی کارشناس رسمی) جایگزین می‌شود. این کار معمولاً برای منعکس کردن واقعیت اقتصادی دارایی‌ها، شفاف‌سازی صورت‌های مالی، و گاهی بهره‌مندی از معافیت‌های مالیاتی انجام می‌گیرد. در ایران، مقررات آن تحت «استاندارد حسابداری شماره ۱۱» و همچنین بخش‌های مرتبط قانون مالیات‌های مستقیم و قوانین بودجه سنواتی مشخص شده است.
از نظر مالیاتی، طبق تبصره‌های الحاقی به ماده ۱۴۹ قانون مالیات‌های مستقیم، شرکت‌ها می‌توانند مابه‌التفاوت ناشی از تجدید ارزیابی را از شمول مالیات بر درآمد خارج کنند و آن را در حساب «مازاد تجدید ارزیابی» در حقوق صاحبان سهام منظور نمایند، به شرط رعایت شرایط مقرر (مانند عدم انتقال مازاد به سود قابل تقسیم). در حسابداری، تجدید ارزیابی باعث افزایش بهای تمام‌شده دارایی و ثبت مازاد در سرفصل حقوق صاحبان سهام می‌شود و استهلاک آتی بر اساس مبلغ جدید محاسبه خواهد شد.